Ημέρα αφιερωμένη αλλού
Γεια σας. Λίγη σημασία έχουν όσα έχουν γραφτεί όλες αυτές τις φορές σε αυτήν εδώ τη στήλη. Λίγη σημασία μπροστά στη ζωή. Διότι σα σήμερα, πριν από δύο χρόνια κόπηκε το… νήμα της σε 57 ανθρώπους και στιγματίστηκε η ζωή εκατοντάδων, ου μην χιλιάδων άλλων.
Τα όσα έγιναν στα Τέμπη, στην αμαξοστοιχία InterCity-62, οι νεκροί, οι τραυματίες, ο πόνος, όλα έχουν γραφτεί στην ιστορία.
Χρέος μας από εδώ και πέρα είναι να προσπαθήσουμε, να παλέψουμε με ό,τι έχει ο καθένας και όσο αντέχει ο καθένας για δικαιοσύνη. Και δε μιλάμε -μόνο- για τις ψυχές αυτών των ανθρώπων. Μιλάμε για τη δική μας καθημερινότητα, για τα όσα συμβαίνουν, τα όσα αντιμετωπίζουμε. Επειδή πρέπει να καταλάβουμε ότι το τυχαίο του πράγματος είναι -δυστυχώς- τα 57 άτομα. Αφού θα μπορούσε να είναι -σχεδόν- ο καθένας από μας.
Δεν ήταν η τύχη ή κακιά στιγμή, λοιπόν, ήταν ένα προδιαγεγραμένο γεγονός. Και όσα ακολούθησαν, ο τρόπος που παρουσιάζονται από τους κυβερνώντες και τους συν αυτώ, νομίζω ότι το μαρτυρούν.
Συνεπώς, πρότασή μας είναι, αν το θέλετε και εσείς, να βγείτε, να φωνάξετε, να στηρίξετε και το πιο σημαντικό να μην ξεχάσετε. Διότι, σήμερα, όλοι -θα- θυμούνται. Αλλά η ζωή συνεχίζεται και η λήθη είναι πάντα ο μεγαλύτερος σύμμαχος των εξουσιών.
*Η φωτογραφία είναι από προηγούμενη διαδήλωση για τα Τέμπη. Ο κόσμος είναι ήδη πολύ περισσότερος στα σημεία των συγκεντρώσεων.